Nu heb ik als echte Nederlander ooit geleerd een band te plakken. Alleen ontbreekt enige regelmatige oefening. Zo bleek.
4 gaatjes had ik te plakken. Deed me herinneren aan vroeger als kind bij de tandarts. Gelukkig stond ik niet langs de kant van de weg. Ergens in niemandsland. Het waren van die ’trage’ gaatjes. Ken je dat?
Dacht in eerste instantie dat het om 2 gaatjes ging bij 2 banden. Helaas. Na het plakken bleek er nóg een gaatje te zitten. Bij beide banden. Kon ik gelijk goed oefenen…
Waarom een ’traag’ gaatje trouwens opeens een luid sissend gat wordt, is mij ook een raadsel. Natuurlijk had ik na het allereerste geplakte gaatje, de binnenband nét weer keurig terug gepropt. Niet echt gepropt natuurlijk. Ik heb wel wat geleerd… Maar het was wel een pokkeklusje.
Goed, die binnenband er dus weer uit gepeuterd. Na het plakken band weer opgepompt. Hij liep niet leeg. Gelukkig. Mooi gefixt. Dacht ik.
Blijkbaar moet er een hele nacht overheen gaan. Want de volgende ochtend weer een platte band. En de tweede band? Precies hetzelfde verhaal.
Nu heb ik wel eens gehoord dat gaatjes vlakbij het ventiel moeilijk te plakken zijn. Nou, dat blijkt. Laten ze nu toevallig ook alle 4 vlakbij het ventiel zitten. Ik heb de puf nog niet gehad om ze weer te controleren.
Gelukkig heb ik net een andere fiets gekocht. Denk dat ik ergens volgend jaar wel weer een poging doe.
